Welke musical leent zich beter om De Grote Terugkeer naar het Theater te vieren dan de musical die door kenners als ‘een echte feelgood-musical’ omschreven wordt en in de eerste plaats draait om de bekende ABBA-songs die iedereen vrolijk kan meezingen? Geen liefdesdrama’s, rivaliserende bendes of jazzdansende moordenaressen hier. Neen, ‘Mamma Mia!’, dat was drie uur lang pretentieloos entertainment. Precies wat wij nodig hadden na anderhalf jaar verplichte Netflix- en boekenconsumptie in onze luie zetel.
Het is best lang geleden dat er nog eens een Vlaamse versie van een klassieke West End- of Broadway-musical werd gemaakt. In de jaren negentig bloeide de musicalscene in Vlaanderen op. In de slipstream van de succesvolle Suske en Wiske-musical volgden Vlaamse of Nederlands-Vlaamse producties van klassiekers als ‘Cats’, ‘The Sound of Music’, ‘Les Misérables’ en ‘The Phantom of the Opera’. En los van dat circuit, met de Antwerpse stadsschouwburg als hoofdkwartier en de Music Hall Group als stuwende producent, had je ook nog het populaire circuit – denk aan Mitta Van Der Maat die volle zalen trok met ‘Sister Act’ – en het amateurcircuit, waar men de groots opgezette musicalspektakels niet schuwde. Daarna gaf Studio 100 het musicalgenre een nieuw gezicht en bleef de rest een beetje verweesd achter.
Maar nu brengt Deep Bridge dus een op-en-top Vlaamse versie van ‘Mamma Mia!’, met een volledig Vlaamse cast, aangevoerd door musicalster en opper-triple-threat Ann Van Den Broeck. Hier en daar had deze versie trouwens een opvallend Antwerps kantje. Evi Hanssen speelt Tanya als een Antwerpse kakmadam; het is van ‘chouke’ hier en ‘schattebolleke’ daar. Haar zang in ‘Does your mother know’ mocht dan ondermaats zijn, het wervelende danswerk van het ensemble rond Hanssen redde haar gelukkig van de ondergang. Ook de vertaling mocht er wezen: ‘Weet uw moeder da’ bekte minstens even heerlijk als het originele refrein.
Geen show zonder comic relief, en voor die komische noot zorgden de drie mannen in het verhaal: Bill, Sam en Harry, respectievelijk neergezet door Stany Crets, Johan Terryn en Govert Deploige. Crets voorzag zijn personage van een je-m-’en-foutisme waarvan we vermoeden dat het dicht bij zijn eigen karakter ligt, net zoals Johan Terryn als Sam zijn Clooney-charmes wist uit te spelen en Govert Deploige zijn enthousiasme de vrije loop liet. Het toont aan hoe goed Crets, die de show ook regisseert, zijn acteurs heeft gecast. Terryn is niet bepaald een begenadigd zanger, maar kwam toch weg met zijn rasperige versie van ‘Knowing me, knowing you’ (oftewel ‘Ik ben ik, jij bent jij’). Crets zelf kleedde zijn duet met Ilse La Monaca (Rosie) dan weer in met humor. La Monaca stak haar Limburgse roots niet weg en maakte van ‘Take a chance on me’ (‘Waarom niet met mij?’) een scène die net niet verzandde in slapstick – beiden bleven ze aan de juiste kant van de grens.
Ja, de grappen waren makkelijk, soms platvloers. En de seksuele zinspelingen waren legio. Maar dat paste wel bij de complexloze vrolijkheid en het vakantieliefdessfeertje van ‘Mamma Mia!’. Voor de liefhebbers: er zat één highbrow-grapje in. Iets over Oedipus en zijn moeder. Maar daarvoor moet u zelf maar eens gaan kijken.
